E remerando
asperas brilar
en as guembras
nueis en plegar
Fren a fren a mil deseyos
deseparan perén un mar
ent´a oeste l,infinito
dica o norte lo fogar.
D´ixos suenios d´una infancia
que tenió presen o sol
que cremaba por aintro
a nuestra satisfazión.
Un desierto como siña
sin de bier patrias ni penar
en ixe inte ruxia o zielo
que mos afagará a o compás.
Un compás que mos chemeca
que nunca no prexinarás
redolau igual que esclavos
por un sieglo perdonarás.
Boi a o fundo mai mía
entre l´augua trobarás
que dunda bi habrá ixe día
cuan s´amorta la berdá.
(Víctor Guiu, versión en aragonés)
No hay comentarios:
Publicar un comentario